Θέλω να ζήσω σε πολυκατοικία. Πέφτοντας το σκοτάδι στον κήπο μου ακούω τους γείτονες που θορυβούν, αυτό το αιώνιο ξενύχτι του νεκρού στο σουηδικό τοπίο. Οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα να με ενοχλούν χτυπώντας λάθος πόρτα όταν γυρίζουν πίσω αργά τη νύχτα ζαλισμένοι θέλω να ακούω τους καυγάδες τους, τον έρωτά τους και το αβάσταχτο τραγούδι απ' το γραμμόφωνο μέσ' απ' τους τοίχους και να οσμίζομαι τη ζωή τους στα αποτσίγαρα και στα σημειώματα της σκάλας της εισόδου. Θέλω να με ξυπνάει η εφημερίδα πέφτοντας στο κουτί έτσι που ο έξω κόσμος να πάρει τους εφιάλτες μου. Δεν αντέχω οι τοίχοι αυτοί οι κλειστοί να έχουν για μάτια καθρέφτες, τις φιμωμένες φωνές τους. Τα άνθη της μηλιάς πέφτουν όπως σε γιαπωνέζικη κάρτα. Ό,τι κοιτάζω είναι τα παιδικά μου χρόνια, ό,τι ακούω οι θόρυβοι της γειτονιάς. Πρέπει να υπάρχει κάπου κάποια σκάλα, εκεί που βήματα σειρήνες τους σκεπάζουν. (μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ) Σύγχρονη Σουηδική Ποίηση. Είκοσι ποιητές του εικοστού αιώνα. Πρόλογος-επιλογή-μετάφρ